စာရေးသူအနေနဲ့ တော်လှန်ရေးကို စဉ်းစားရာမှာ တော်လှန်ရေးအနေနဲ့သာလုပ်ဖို့ ပြောလေ့ရှိပါတယ်။ပထမဆုံးအသိအမှတ်ပြုရမှာက စာရေးသူတို့ဟာ မအလတပ်အကြမ်းဖက်အဖွဲ့နဲ့ ရင်ဆိုင်နေရတယ်ဆိုတာပါ။ ဒုတိယက စာရေးသူတို့ PDF တပ်မှာ အမေရိကန်နဲ့ အင်္ဂလိပ်စစ်တပ်လို လက်နက်တွေ၊လေယာဉ်တွေ မရှိဘူးဆိုတာပါ။
အကြမ်းဖက်သမားတွေက ပြည်သူကိုဓားစာခံထားလို့ သူ့ကိုရန်သူကတိုက်ရင် ပြန်ပေးဆွဲတာလုပ်တတ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဆီးရီးယားနဲ့ အီရတ်မှာ အမေရိကန်နဲ့ အင်္ဂလိပ်လူမျိုးတွေကို ဓားစာခံခေါ်ထားပေမယ့် မဆွေးနွေးဘဲ တိုက်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီမူဝါဒကိုအခြေခံပြီး မအလအကြမ်းဖက်ဆစ်တပ်ကပြည်သူတွေ ရွာသူရွာသားတွေ ရွာတွေကို ဓားစာခံထားရင် ငါတို့ဆိုဘာလုပ်မလဲ ဆွေးနွေးထားသင့်ပါတယ်။ ဒီနေရာမှာ အဖြေက Yes or No ဟုတ် မဟုတ် အတိအကျမဟုတ်ပေမယ့် စဉ်းစားထားရမှာကိုထောက်ပြတာပါ။
နောက်အရေးကြီးတာကို ဆက်ပါ့မယ်။ စာရေးသူအနေနဲ့ စစ်တိုက်ရာမှာ စစ်စည်းကမ်းလိုက်နာရမှာကိုသဘောတူပါတယ်။လက်နက်ချတဲ့ ရန်သူကို မသတ်ရဘူးဆိုတာလဲ လက်ခံပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ရန်သူကို ပေါ်ဆန်းမွှေးနဲ့ ထမင်းကျွေးရမယ်လို့တော့ စစ်စည်းကမ်းထဲမှာမပါပါ။ လက်ဖျားနဲ့ မတို့ရလို့လဲ မပါပါ။ ဒါကြောင့် အမေရိကန်တောင် ဂွါတာနာမိုမှာ အကြမ်းဖက်သမားကို စစ်ခဲ့လို့ ဒီမိုစံအမေရိကန်လောက်တော့ လုပ်လို့ရပါတယ်။
ဒုတိယက တိုက်ပွဲမှာဖြစ်တာပါ။ လောင်းလုံမှာ အုပ်ချုပ်ရေးမှူးသွားမုန့်ဟင်းခါးကျွေးပါတယ်။ သူဟာမအလအောက်အမှုထမ်းနေတဲ့ အကြမ်းဖက်သမားပါ။ သူက ဘင်လာဒင်လိုလူပေါ့။ မအလစစ်တပ်ထဲကလူတွေကလဲ အကြမ်းဖက်သမားတွေဆိုတာ မမေ့ပါနဲ့။ သူနဲ့တိုက်ပွဲဖြစ်ချိန်မှာ သူ့တူမရောက်နေပြီးကြားထဲက ကျည်ထိပါတယ်။ သေပါတယ်။ ဒါက စိတ်မကောင်းစရာပါ။ ဒါကြောင့် သက်ဆိုင်ရာအဖွဲ့က တောင်းပန်စာထုတ်ပါတယ်။ ဒါက မလိုအပ်ပါ။ သူတို့ထုတ်တာတော့ စာရေးသူက ကြိုဆိုပါတယ်။သူတို့က ဒီမိုသမားတွေမိုလို့ စိတ်ကောင်းရှိတာကို ပြတာပါ။ အမေရိကန်က အာဖဂန်ကမဆုတ်ခင် ကာဘူးမှာ လေယာဉ်ပေါ်က ကားကိုဗုံးမှားကြဲတာ အားလုံးမှတ်မိမှာပါ။ မိသားစုတစ်စုလုံးသေသွားပါတယ်။ တစ်ယောက်မှ အကြမ်းဖက်သမားမဟုတ်ပါ။ လောင်းလုံမှာလို ထိုလူရဲ့မိန်းမရှိနေတာတောင်မဟုတ်ပါ။ ဒါတောင်အမေရိကန်က မတောင်းပန်ခဲ့ပါ။ သူကစုံစမ်းစစ်ဆေးမယ်သာ ပြောခဲ့ပါတယ်။တစ်နှစ်နီးပါးရှိပါပြီ။ နောက် ဘင်လာဒင်ကို ဝင်ဖမ်းချိန်ကလဲ သူ့သားနဲ့ ဘင်လာဒင်မရီးကို ပစ်သတ်ခဲ့ပါတယ်။ အမေရိကန်က အရပ်သားသေဆုံးမှုအတွက် မတောင်းပန်ခဲ့ပါ။
ဒီအထိလောင်းလုံကိစ္စက ပြဿနာမရှိပေမယ့် နောက်ဆက်တွဲမှာ သတင်းဌာနတွေက ကလေးကကြားညပ်တယ် ဘာညာဆိုပြီး ဘော်ဘီလုပ်လာတာ ဒါကိုသိပ်ပြီး ဂရုစိုက်ဖြေရှင်းနေရင်တော့ တော်လှန်ရေးက လမ်းလွဲသွားနိုင်ပါတယ်လို့ ပြောပါရစေ။ ဒီကလေးဟာ သူ့ဦးလေးအကြမ်းဖက်သမားအိမ်ကိုကျည်ထိနိုင်တယ်ဆိုတာ သိသိကြီးနဲ့ မိဘက ပို့ထားလို့ သူ့ဦးလေးလာဘ်စားထားတဲ့မုန့်တွေ စားရတာကို သဘောကျလို့ သူ့မိဘက လွှတ်ထားတာပါ။ သူထိတာဟာ ဝမ်းနည်းစရာကောင်းပေမယ့် သူထိမှာကို ရှောင်ရင်နောက်ပိုင်းမှာ အကြမ်းဖက်သမားတွေက ကလေးတွေကို ကျည်ကာအနေနဲ့ အိမ်ခေါ်ထားပါလိမ့်မယ်။ ယခုတောင် စစ်ဆင်ရေးတွေမှာ တော်လှန်ရေးခေါင်းဆောင်အချို့က ကျွန်တော်တို့ကအရပ်သားရှိလို့ မပစ်လိုက် မိုင်းမဆွဲလိုက်လို့ဗျူးတော့ မအလအကြမ်းဖက်တပ်က ယခင်ထက်နှစ်ဆတိုးပြီး လူသားဒိုင်းလုပ်လာပါတယ်။ ဒါကြောင့် ပစ်ရတာ ပိုခက်သွားပါတယ်။
အားလုံးမှတ်မိနိုင်တဲ့ သတင်းသမားများဖွတဲ့ ယင်းမာပင်က နန်းတွေသေတဲ့ကိစ္စမှာ NUG က စစ်နေတုန်း ဒေသခံ NUG ကို မကြိုက်တဲ့အဖွဲ့နဲ့ ပျူပေါင်းပြီး အဆိုပါသတ်ရာမှာ တာဝန်ရှိသူလို့ သတင်းသမားတွေက စွပ်စွဲတဲ့သူကို ပြန်သတ်သွားခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ထိုလူသတ်ခဲ့သူတွေဟာ စစ်တပ်နဲ့ပတ်သက်သူတွေဆိုတာ ပိုထင်ရှားသွားပါပြီ။ ထိုလူကတော့ မရှိတော့ပါ။
နောက်တာမွေကိစ္စပါ။ အမှိုက်ကောက်သမားတွေဟာ စည်းကျော်လာတာတွေ့ရပါတယ်။ အရပ်ထဲကGen Lee များလဲ ထို့အတူပါဘဲ။ စာရေးသူတို့စဉ်းစားရမှာက ဒီလိုကောင်တွေကို အမြဲရှောင်နေမလားသတိပေးစရာရှိပေး လုပ်စရာရှိတာ လုပ်မလားဆိုတာပါ။
စာရေးသူတို့ဟာ စစ်ကျင့်ဝတ်တွေကို လိုက်နာရပါမယ်။ အမိန့်နာခံမှုရှိရပါမယ်။ ဒါပေမယ့် စစ်တိုက်ရာမှာ ဘေးထွက်ဆိုးကျိုး collateral damage ကို စစ်နိုင်လိုရင် ရှောင်လို့မရပါ။ အထူးသဖြင့်အကြမ်းဖက်သမားနဲ့ ရင်ဆိုင်ရာမှာ သူ့ကို အသာစီးရစေမယ့် အချက်တွေကို ရှောင်ရပါမယ်။ နောက်ပြောလိုတာက စာရေးသူတို့မှာ အမေရိကန်လို ရုရှားလို ခေတ်မှီလက်နက်တွေမရှိပါ။ အများစုကတူမီးသေနတ်ကိုင်နေရတယ်ဆိုတာ မမေ့ပါနဲ့။ မိမိက လက်မဦးရင် ရန်သူကလက်ဦးမှာပါ။ အမေရိကန်က မိမိတို့အစိုးရကို အသိအမှတ်ပြုတာ ကောင်းပေမယ့် သူကလက်နက်မထောက်ပံ့ရင် မိမိကလုပ်စရာရှိတာကို ဆက်လုပ်ရမှာပါ။ သူ့စံကို တူမီးနဲ့တိုက်လို့မရပါ။ ဒါကစစ်ရှုံးစေမှာပါ။
တော်လှန်ရေးက အောင်မြင်မှာလားမေးရင် မြန်မာလိုတွေး မြန်မာလုပ်လုပ်ပြီး မြန်မာလိုတိုက်ရင်အောင်မြင်မှာပါ။ သိပ်ပြီး ဥရောပစံနဲ့တွေးနေရင် ကြာနေမှာပါလို့ ကြိုပြောထားပါရစေ။ စာရေးသူတို့တိုက်နေရတာက တောင်အာဖရိက အစိုးရမဟုတ်သလို ဆိုဗီယက်ယူနီယံမဟုတ်ဘူးဆိုတာ မမေ့ပါနဲ့။အချို့ Gen Lee နဲ့ အမှိုက်သမားက ဖောက်ပြလိုက်ရင် နောက်မကြည့်ရဲတော့ပါ။